Od 1933r. kiedy natrafiono na pozostałości dawnej osady prof. Józef Kostrzewski ustalił, że przed wiekami w tym miejscu było grodzisko obronne kultury łużyckiej.

Jak na tamte czasy gród miał wielkie rozmiary. W szczytowym okresie jego rozwoju mieszkało w nim 800-1200 osób, żyjących z rolnictwa, hodowli i wyrobu przedmiotów codziennego użytku.

Rekonstrukcja prehistorycznego grodziska zajmuje cały półwysep. Ten najstarszy odkryty w Europie gród obronny otaczały niedostępne bagna i pierścień fortyfikacji o wys. 6m z drewna, kamieni i ziemi. Wewnątrz wzdłuż wałów prowadziła okrężna ulica o dł. 417m, a między domami biegło jedenaście wewnętrznych o łącznej dł. 780m. Z brzegiem jeziora osadę łączył 120m dł. drewniany pomost, zaczynający się przy masywnej bramie z wieżą strażniczą.

We wrześniu odbywa się tu festyn archeologiczny.

Źródło: Wydawnictwo Pascal