W IX w. n.e. założono miasto Pagan, które w XI w. zostało stolicą pierwszego w historii zjednoczonego królestwa birmańskiego. W tym okresie nastąpił intensywny rozwój architektury sakralnej, zwłaszcza cylindrycznych, dzwonowatych i cebulastych stup, pagód na planie kwadratu lub krzyża greckiego oraz świątyń wieżowych. Wchodzą one np. w skład wielkiego kompleksu architektonicznego miasta Pagan.

W 1287 r., w wyniku najazdu Mongołów, królestwo Pagan rozpadło się na drobne państewka (Awa, Pegu, Taungu, Arakan). Ich ponowne zjednoczenie nastąpiło w XVI w. Odrodziła się także sztuka birmańska, której głównymi ośrodkami stały się Rangun (pago-da Szwe Dagon, XVI-XIX w.) i Mandalaj (pałac i Złoty Klasztor, XIX w.).

Świątynie stanowią największą na świecie koncentrację budowli sakralnych (ok. 5 tys. świątyń, głównie buddyjskich), wzniesionych między XI a XIII w. Zbudowano je głównie z wypalonej cegły, spajanej zaprawą błotną z domieszką klejów roślinnych.

Najstarszymi z nich (X w.) są: Nat Hlaung Dżaung (hinduistyczna) oraz Ngakie Nadaun (buddyjska), natomiast największym obiektem jest buddyjska świątynia Anandy, wzniesiona na planie krzyża greckiego w XI w. Formą architektoniczną wyróżniają się także świątynie Mahabodhi i Mingalazedi (obie z XIII w.).

Pagan stanowi ważny ośrodek religijny— miejsce licznych pielgrzymek wyznawców buddyzmu.